mütəvəcceh

sif. <ər.>: mütəvəcceh olmaq – 1) qulluq etmək, qayğısını çəkmək, baxmaq, gözü üstündə olmaq, muğayat olmaq. Uşaqlara mütəvəcceh olmaq. – <Məmmədhəsən əmi> gecə və gündüz bu heyvana mütəvəcceh olur ki, onu yolda qoymasın. C. M.. Şeyx Şabanın bu halətindən heç kəs ona mütəvəcceh olmurdu. Ə. Haqverdiyev; 2) üzünü tutmaq, müraciət etmək; // fikir vermək, diqqət yetirmək. Oğlan gəlmişəm, ay dərdin mənə gəlsin, ərzimə mütəvəcceh ol. . E. Sultanov. Şah bəşaşət ilə mollabaşıya mütəvəcceh olub sual etdi. M. F. A.. Doktor bundan sonra Münəvvər xanıma mütəvəcceh olub deyirdi. . M. S. O..